Chennai is weer opgedroogd en de zon doet weer als vanouds zijn best om te schijnen. Volgende de Indiers is het momenteel koud en de baby's dragen wollen mutsjes om hen te beschermen tegen een eventuele verkoudheid of koorts. Voor ons is het nog steeds warm, aangezien het zo'n 28-30 graden is op het moment. We moeten toegeven dat het 's avonds wat frisser is dan normaal, maar koud zullen we het niet noemen. En daarbij is het zeker niet te vergelijken met de NL'se temperaturen, want we hebben gehoord dat er zelfs al geschaatst kan worden! Jammer hoor, dat we dat niet mee kunnen maken, maar wie weet ligt 't er in februari nog wel.
Onze gezondheid lijdt gelukkig niet onder het weer, ondanks dat Lotte helaas haar tweede kerstdag grotendeels op bed doorgebracht heeft en haar lichaam onder de rode uistlag zat. Maar 'ernstig' ziek zijn we niet meer geweest. De moeheid en hoofdpijn zo nu en dan zijn goed te overzien. De muggen daarnaast blijven ons nog steeds veel lastigvallen. Vooral Yara is erg gewilt bij de beestjes en had onlangs zo'n 100 muggenbeten, alleen al op haar rug. Jullie snappen waarschijnlijk wel dat dit verschrikkelijk jeukt en dus soms nog vervelender is dan een zeurende koppijn of overheersende moeheid.
Wel hebben we nog dagelijks jongens van ons die in de sickroom verblijven. Veel jongens met hoge koorts die ons vaak toch wel zorgen baren (in verband met de verschillende malaria-jongens) en ook jongens met ontelbaar veel kleine wondjes over hun lichaam. Wij lijken ons er meer zorgen over te maken dan de zuster hier, en spelen zelf ook een groot deel van de tijd zustertje. Veel jongens komen naar ons toe voor een verbandje of een tabletje. Soms hebben ze alleen maar even de aandacht van het verzorgende front nodig, andere keren is het nodig dat we ze mee nemen naar het ziekenhuis of de dichtsbijzijnde dokter voor een prik in de bil, waarna de koorts al gauw weer zakt. Er zijn tijden dat we medicijnen moeten delen wanneer Epsiba (de zuster) er niet is en dat we speciale maaltijden voor ze moeten bereiden (witte rijst met pepperwater, brood), het zij zo. We hebben al vaak met de andere vrijwilligers en stafleden gesproken over het missen van motivatie bij veel werknemers hier en proberen ook oplossingen hiervoor te bedenken met zn allen. Helaas wordt er vaak weinig waardering hiervoor getoond of worden ideeen zomaar afgewimpeld zonder duidelijk aanleiding, en raken ook wij soms gedemotiveerd om nog veel energie hierin te steken.
Het is soms moeiijk om begrip te blijven tonen voor de Indiase mentaliteit en je te verplaatsen in anderen op zo een moment. We begrijpen natuurlijk heel goed dat ze niet gewend zijn aan veranderingen zoals wij dat zijn in de Westerse cultuur, ze zijn misschien niet eens gewend aan mensen die kritiek leveren op hun werk en zeggen dat ze op tijd moeten komen en het zus en zo moeten aanpakken. Dat ze er voor open staan is al een grote stap en hopelijk kunnen we met zn allen toch beetje bij beetje onze adviezen en meningen tot de stafleden hier laten doordringen.
Naast kritiek, ziektes en andere vervelende dingen is het hier natuurlijk nog steeds helemaal fijn. We halen nog steeds veel voldoening uit het werken met de kinderen en onze dagen zijn altijd gevuld. Soms brengen we 2 of 3 dagen per week door met de jongens in Royapuram, maar het grootste deel van de tijd zijn we bezig met of voor de jongens. Het sponsorgeld uitgeven gaat, verrassend genoeg (geld uitgeven gaat ons normaal gesproken heel goed af), niet zo soepeltjes. Een aantal weken geleden hadden we met Father Alphonse rond de tafel gezeten om te bespreken waar we het geld aan willen besteden. Het volgende was er uit gekomen:
- 1 jaar lang, voor alle kinderen (meiden, Royapuram en onze boys)1x in de week een stuk fruit. Deze keuze hebben we gemaakt omdat we denken dat ze heel wat vitaminetjes te kortkomen in de voeding en ze het daarbij ook erg lekker vinden.
(Dit zal ongeveer 500 euro kosten)
- Christmas- dresses voor alle kinderen (Ook ongeveer 500 euro)
- Waterdrums en bekers. We zijn ervan overtuigd dat onze jongens te weinig wat drinken en soms is het niet eens duidelijk of het water wel drinkbaar is voor hen, dus hebben we waterdrums aangeschaft voor in de sickroom, de eetzaal en de slaaphal. Helaas zijn we vandaag terug gegaan naar de winkel omdat het geen roestvrijstaal bleek te zijn (hoe stom) en dus zullen we vrijdag op pad gaan om nieuwe aan te schaffen. (Hier hebben we ongeveer 100 euro voor uitgetrokken).
- Een share- auto. Dit is een auto, groter dan een riksja, die voor veel doeleinden gebruikt zal worden en wat een erg nuttige investering is. Helaas kregen we te horen dat de auto's niet meer binnen Chennai gemaakt worden en waarschijnlijk zelfs niet meer in Tamil Nadu. Ze zijn nu bezig om het toch mogelijk te maken dat er een komt, maar de stand van zaken is voor ons niet bekend. We hopen heel erg dat de share auto zal komen, maar we wachten het nu af.. Het is een grote investering, dus als dit niet doorgaat zullen we er goed over na moeten denken wat een goed alternatief kan zijn.
Wordt deze beslissing ons hier te moeilijk en zijn we niet zeker van onze zaken, dan kunnen we het geld eventueel bij de stichting laten (in Nederland) en kunnen we vanuit 't thuisfront nog goed genoeg communiceren over het sponsorgeld. We hopen het niet zo op te lossen, maar als er geen betere oplossing is, dan is het niet anders. We houden jullie hierover op de hoogte.
Verder gaat onze laatste maand al bijna in, wat voor ons heel erg dubbel is. Als we aan het thuisfront denken hebben we verschrikkelijk veel zin om iedereen weer te zien en lekker in het schone, koude Nederland terug te zijn, maar als we aan de jongens denken zouden we elk moment wel kunnen janken omdat het daarnaast heel moeilijk gaat worden om ons leventje hier achter te laten. We zouden graag iedereen uit Nederland hier hebben en iedereen uit India in Europa, zodat iedereen zich bewust kan worden van de verschillen tussen beide en wat hier allemaal zoveel beter of anders zou kunnen. Vaak hebben we het gevoel dat we 50 jaar terug in de tijd zijn (niet dat we toen al leefden, maar toch) en dat India nog veel tijd nodig zal hebben om zich te ontwikkelen tot een modern land als Nederland.
Ons laatste maandje zullen we beginnen met (ja nog een)weekje vakantie. Het leventje hier is hier soms vrij hectisch en we hebben het goed druk, dus een weekje er tussenuit zal ons zeker goed doen. Op 2 januari vertrekken we naar Kerala, Trivandrum, en 10 januari zijn we weer terug bij Anbu Illam om onze laatste drie weken met de kinderen door te brengen. Kerala schijnt heel mooi te zijn, dus we kijken er weer erg naar uit. Bij terugkomst zullen er vast en zeker wat foto's online gezet worden.
We hopen dat jullie allemaal mooie kerstdagen gehad hebben en we willen natuurlijk van de gelegenheid gebruik maken om jullie allemaal een heel gelukkig, goed en mooi 2009 toe te wensen! Voor ons zal ook Oud&Nieuw anders worden dan normaal. Om 20.30 vanavond gaat de stro'en pop in de hens, waarin iedereen zijn of haar slechte eigenschappen, gewoonten, gedragingen van het afgelopen jaar in kan doen en dit dus op deze manier achter zich laten. Een mooie gedachte, vinden we. De jongens zullen rond 11ven naar de kerk vertrekken voor een midnight-mass. Wij hebben al deelgenomen aan de kerstmis om middernacht en aangezien het volledig in Tamil was en het twee uur duurde, was het moeilijk om onze ogen open te houden en hebben we besloten om vanavond lekker thuis te blijven. De jongens worden voordat ze gaan door Steffi (Duitse vrijwilligster) getrakteerd op cooldrinks en snacks en wij zullen zo wat vuurwerk gaan kopen om af te steken. Als ze van huis gaan, verplaatsen wij ons naar het dakterras om wat biertjes te drinken en sterretjes af te steken en samen (of samen met de andere vrijwilligers) het nieuwe jaar in te gaan. Een bijzondere jaarwisseling van een heel mooi afgelopen jaar, naar hopelijk ook een goed en gezond nieuw jaar. We gaan het zien.
We proberen zo nog wat foto's online te zetten, als het internet meewerkt, dus kunnen ook jullie weer eventjes genieten van de lieve koppies van onze jongens.
Een hele fijne jaarwisseling toegewenst en tot in het nieuwe jaar!
Proost!
Liefs,
Yara & Lotte
woensdag 31 december 2008
vrijdag 28 november 2008
Regen, regen en nog is regen.
We wilden even met jullie meededelen dat jullie niet de enige met slecht weer zijn. We zitten 'opgesloten' in huis, door hevige regenval. Voor het huis staan we tot onze knieen in het water en als we de straat op gaan zou het tot onze middel komen. We hebben erg te doen met de mensen die in de sloppen of op de straat wonen, want die hebben nu geen poot om op te staan. De jongens hebben al 3 dagen vrij van school en ook de jongens van Royapuram verblijven bij ons, omdat het bij hen lekt. Helaas houd het nog steeds niet op met regenen, maar we hopen dat het zo snel mogelijk over is!
Daarnaast nog even over de bombardementen in Mumbai. Waarschijnlijk hebben een aantal van jullie wel gehoord dat er verschillende terroristische aanslagen geweest zijn daar en er veel doden en gewonden gevallen zijn. Het effect voor Chennai is naar ons idee klein. Het stond op de voorpagina van de krant en het komt uiteraard uitgebreid in het nieuws, maar de stafleden hier lijken zich er weinig zorgen over te maken, dus dit proberen wij dan ook maar niet te doen. Een aantal van onze jongens hebben wel aangegeven dat ze bang zijn dat het ook in Chennai zal gebeuren, maar gelukkig zitten we er een heel eind vandaan!
Hieronder een paar foto's van de waterschade rond ons huis:
Daarnaast nog even over de bombardementen in Mumbai. Waarschijnlijk hebben een aantal van jullie wel gehoord dat er verschillende terroristische aanslagen geweest zijn daar en er veel doden en gewonden gevallen zijn. Het effect voor Chennai is naar ons idee klein. Het stond op de voorpagina van de krant en het komt uiteraard uitgebreid in het nieuws, maar de stafleden hier lijken zich er weinig zorgen over te maken, dus dit proberen wij dan ook maar niet te doen. Een aantal van onze jongens hebben wel aangegeven dat ze bang zijn dat het ook in Chennai zal gebeuren, maar gelukkig zitten we er een heel eind vandaan!
Hieronder een paar foto's van de waterschade rond ons huis:
maandag 24 november 2008
Update!
We zijn alweer over de helft van ons verblijf in India en dat hebben we goed gevierd ook! Van 14 tot 21 november zijn we een heerlijk weekje weggeweest naar het mooie Palolem Beach in Goa! De treinreis duurde 23,5 uur en wij veronderstelden dat we dan aangekomen waren op plaats van bestemming. Dit bleek een miscalculatie. We hadden de verkeerde trein opgezocht op internet, dus we waren nu in Noord- Goa i.p.v. Zuid- Goa. Dit betekende dat we nog 1,5 uur met de taxi moesten om op plaats van bestemming te komen. Het duurde dan wel meer dan 24 uur voordat we er waren, maar dan heb je ook wat. Mooie stranden, overal palmbomen, bergen, rotsen in de mooie zee en vooral: heel veel rust en lekker eten! Dat lekkere eten deden we vooral in ons eigen hotelletje, wat ook niet verkeerd was. Heerlijke versgevangen vis (Lotte had er 1 van zo’n 30 cm), versgeperste sinasappelsapjes, gepofte aardappels, verse groenten, salades etc. etc. (Dat is wel wat anders dan drie keer op een dag rijst). In onze kamer hadden we een tv met Amerikaanse zenders, wat betekende dat we elke avond, met een pot groene thee op bed, een goede film lagen te kijken.
We verbleven vijf dagen in Goa, waarvan we, naast het film kijken, het grootste deel op het strand en in de zee hebben doorgebracht. Palolem Beach is een toeristisch kustplaatsje, dus de lange broeken en de t-shirts konden ingeruild worden voor jurkjes en bikini’s. Zo konden we lekker van de zon genieten in plaats van ons kapot te zweten in de warme kleding.
Uiteraard misten we de jongens wel, en zij ons waarschijnlijk ook, want we kregen een warm onthaal van alle jongens, die erg blij waren om ons weer te zien!
Hierbij Anbu Illam gaat alles z’n gangetje. We hebben het goed druk, maar we zien dit absoluut niet als negatiefs, want we voelen ons een stuk gelukkiger en nuttiger, nu we een hoop taken op ons genomen hebben. Naast onze dagelijkse taken, hebben we ook weer wat leuke dingen met het sponsorgeld gedaan. Dit zijn maar kleine bedragen, want we vinden het belangrijk om investeringen in de toekomst te doen en daar zijn we nog druk over aan het brainstromen met de Fathers en andere vrijwilligers. Er zijn in ieder geval genoeg goede opties waar we geld in zouden kunnen investeren, wij zijn alleen nu op zoek naar de beste.
De jongens van Royapuram (short stay home) hebben we 12 november een heel dagje mee uit genomen naar Vandalur Zoo. Het was een kleine twee uur rijden met 50 personen in een busje voor 20 personen, wat wel erg knus en gezellig was. De jongens vonden de dierentuin helemaal geweldig en vlogen van de ene plek naar de andere plek om de dieren te bekijken. Vooral de krokodillen en de slangen kregen hun volledige aandacht. Het was geweldig om te zien! Wij werden ook helemaal in hun enthousiasme meegenomen en voor ons was het dus ook een topdag in een erg mooi en groot park. Daarbij was dit hele uitje, inclusief drinken, lekkere dingen, entree en busrit, erg goedkoop. De jongens van Royapuram komen net van de straat of wonen er nog maar kort, en een aantal daarvan voelen zich nog erg aangetrokken tot het leven van de straat. We vinden het daarom belangrijk, dat wij ook deze jongens de aandacht geven die ze nodig hebben en verdienen, zodat ze hun verblijf binnen Anbu Illam ook leuk en gezellig kunnen gaan vinden.
Gister, 24 november, was Yara jarig! We vonden dat dit vooral voor de jongens een groot feest moest worden en we kunnen zeggen dat dit erg goed gelukt is!
‘s Ochtends werd Yara door 20 lieve jongens en Lotte wakker gezongen en kreeg ze een taart en lekker ontbijtje. De taart deelden we met de jongens en daarna hebben we met de jongens ontbeten en ze allemaal een eigen pakje koekjes gegeven om mee naar school te nemen. Na de vaste taken waren we naar het ziekenhuis geweest, waar vier van onze jongens liggen, om te kijken hoe het met ze ging en ook hun een beetje te verwennen met lekkere dingen.
Toen we thuis kwamen hebben we de jongens op lekkere chocolaatjes getrakteerd en daarna waren we de keuken ingevolgen om voor 100 mensen, op de ouderwetse manier popcorn te bakken. Na een hele zooi verbrande mais, hadden we aardig onder de knie en alle jongens en de staff complimenteerden ons voor de heerlijke popcorn en onze Cookingmaster noemde ons zelfs Big cooking masters. We hadden er natuurlijk wel een vleugje Masala ingedaan, om het wel bij het Indiase te houden, maar ook wij vonden het heerlijk. We gaven hen ook een frisdrankie (Dat heet hier Cool-drink), waar ze beiden van smulden tijdens het kijken naar Lord of the Rings.
Het was een geslaagde dag, een verjaardag om nooit meer te vergeten!
Vooral voor de jongens was het 1 groot feest met veel lekkere dingen, geweldige film en gezelligheid! Ons kleinste kind, Santhosh, liep om 11 uur nog te stuiteren door het huis van alle suikers die hij naar binnen had gewerkt.
Wist je dat..
- .. Twee van onze jongens Malaria hebben? We zijn hier wel van geschrokken aangezien ons in Nederland door alle instanties verteld werd dat er in Chennai geen Malaria meer voorkomt. En verder slikken we geen medicijnen tegen Malaria, maar gebruiken we onze deet & klamboe elke dag, dus hopen we dat we geen rare dingen meer oplopen, want met dat ziek zijn, zijn we wel een beetje klaar.
- .. Lotte’s voet vandaag een eerste kennismaking gehad heeft met een versgelegde, gele, mensendrol. (Je kan het maar beter weer gehad hebben).
- .. Er 10 jongens van Royapuram naar ons in Anbu Illam zijn gekomen? Erg gezellig want het zijn stuk voor stuk allemaal schatjes! Dit betekent dat we het ‘s ochtends met wassen 2x zo druk hebben, aangezien er veel kleintjes tussen zitten. Wat ook wel weer erg leuk is!
- .. Het nog maar 66 dagen duurt, voordat we naar huis komen? De jongens zouden het liever anders zien en vertellen ons dagelijks dat we maar beter hier kunnen blijven. De tijd vliegt, we genieten van elk moment!
- .. We 5 december naar Kodaikanal gaan voor de bruiloft van Father Andrews broer. Kodaikanal is hier zo een 8 uur vandaan en ligt in de bergen. Het is er tussen de 15 en 20 graden op ‘t moment, dus dat betekent dat de vestjes en sjalen uit de koffer kunnen en mee naar Kodaikanal.
- .. We op de heenweg in de trein naar Goa samen in 1, smal, bedje moesten liggen. We stonden op de wachtlijst voor 2 bedden, maar er bleek maar 1 bed bevestigd te zijn. Dit viel even tegen, maar overal is een mouw aan te passen. Onze vakantie was begonnen, dus we lieten ons hierdoor niet uit het veld slaan. Gezelligheid kent geen tijd. Beter 1 vogel in de hand, dan 10 in de lucht. Lang leve de lol!
- .. We in Goa veel mooie kleding voor weinig gekocht hebben, waarvan we dachten dat de kwaliteit redelijk was? Al gauw bleek Yara uit haar, net nieuwe, broek gescheurd te zijn, doordat een van de jongens bij haar op schoot ging zitten. Het gaat hier om een losse, wijde, alibaba-broek, hij was dus niet klein of te strak. Gekkigheid..
- .. We bij Vandalur Zoo naar de goorste, Indiase- hurkwc, ever geweest zijn?
Zo, dit is wel weer even genoeg informatie voor vandaag. Het is hier nu 12.45 en wij gaan lekker eten. We hebben het nog heel goed naar ons zin! Jullie horen gauw weer van ons en vergeet niet om de foto’s op de flickr- site te kijken.
Adioooooooos!
donderdag 23 oktober 2008
Happy Newyear!
Jaja, het is weer tijd voor een feestje in het (niet altijd even) mooie India. Aanstaande maandag 27 oktober is het Diwali, festival of lights, wat betekent dat op elke hoek van de straat vuurwerk te koop is. Diwali wordt hier uitbundiger gevierd dan Oud&Nieuw, dus daarom vonden we het een goed idee om deze dag het vuurwerk voor de kinderen te sponsoren. Elk jaar is er een sponsor die dit doet, maar aangezien er nog niemand dit aangeboden had, werd ons gevraagd om dit te doen. Gister hebben we voor 200 kinderen leuke pakketjes met vuurwerk gehaald, voor een totaalbedrag van zo'n 140 euries. Toen we 's avonds met drie grote dozen vuurwerk thuis kwam waren ze door het dolle heen en ons nu al enorm dankbaar voor de sponsoring. We willen dus weer in het bijzonder alle sponsors in Nederland bedanken, die dit mede mogelijk gemaakt hebben. We kijken erg uit naar 't feest, ondanks dat we wel een beetje ons hart vast houden voor al die kinderen met al dat vuurwerk. Maargoed, ze hebben er ervaring mee, dus we hebben er maar vertrouwen in.
Naast dit grote feest, hebben we er al weer een ander feestje opzitten, waar we ook een sponsoring gedaan hebben, namelijk: Lotte's verjaardag! 14 oktober is zij 19 lentes jong geworden en dit werd uitgebreid gevierd. We wilden het vooral een leuke dag maken voor de jongens, want Lotte zelf geeft er vrij weinig om. We hadden in eerst instantie het idee om voor alle kinderen (incl. royapuram en de meiden) een cadeautje te kopen, maar Father Andrew kwam met het idee om een heerlijke maaltijd voor de kinderen te sponsoren. Ook wij vonden dit wel een goed idee, en dus stond er kip, lekkere rijst, frisdrank, zoetigheid en anders lekkers op het menu. Ook hiervoor weer veel dank van de kinderen en van ons. Ze hebben erg van de hele avond genoten en de blaren op hun blote voetjes gedanst op het nummer 'Nakka Mukka', wat hier een enorme hit is. (We zijn tevens ook naar de film geweest, waar dit nummer uit komt, met alle jongens. Tamilfilms zijn nogal bizar. Het zijn vooral preutse liefdesfilms, maar tegelijkertijd met veel lugubere en bloeddorstige scenes. Voor ons vooral hilarisch en verbazingwekkend, voor hen een echte A-film/starmovie. Dit werd gesponsord door de nieuwe NLse vrijwilliger: Sjoerd).
Namens Lotte heel erg bedankt voor alle verjaardags- kaartjes, smsjes, mailtjes en telefoontjes. Altijd leuk om wat van 't thuisfront te horen! Ook de behangrol was errrrug leuk!
Verder hebben we afgelopen week een vergadering met Father Andrew en Brother Martin gehad en hebben we vaste taken op het project gekregen waar we heel erg blij mee zijn. Hierdoor hebben we wat meer structuur gekregen in onze dagen en dit voelt voor ons een stuk fijner, want we vervelen ons nu geen seconde meer! Elke dag brengen we de kinderen van 1 van de 4 scholen weg. Daarna wassen we met z'n tweetjes, 8 lieve, kleine, ondeugende jochies en hebben we voor hen tandenborstels aangeschaft, waardoor we nu tandenpoets-les geven in de ochtend. Vervolgens is het tussen 11.00 en 15.00 een beetje kijken wat we doen. Laatste dagen hebben we veel te doen, want de kinderen hebben Moesson-vrij en zijn daardoor allemaal gezellig thuis. (De wegen zijn rivieren geworden, door de regen van afgelopen dagen). Normaal gesproken halen we om 15.00 de kinderen van Goverment School van school en hebben ze daarna tot 16.00 vrij om te doen wat ze willen en spelen we met ze. 16.00u snack-time, om 16.30 hebben we ons eigen clubje van 25 jonge jongens om mee te sporten. Even controleren of ze allemaal een korte broek aan hebben en er allemaal zijn en vervolgens in de gaten houden of ze zich aan de regels houden. Van 18.00 tot 19.30 is het studytime. Ook hier hebben we ons eigen groep jongens toegewezen gekregen (Ook ongeveer 25), die wij Engels ABC en woordjes leren. Het zijn de jongens uit groep 1 of de jongens die nog niet zo lang op Anbu Illam zijn en dus nog niet naar school gaan. Het is echt basis, omdat ze vrijwel nog niets van Engels weten.
Om 19.30 gaan we met de 8 allerkleinste eten en letten we op of zij hun handen en gezicht wassen voor het eten en netjes en voldoende eten.
Om 20.00 eet de rest van de jongens en daarna is het bidden en naar bed brengen.
Naast onze werkzaamheden bij MKB Nagar gaan we nu ook elke woensdag naar Royapuram (short stay home), om ook daar de jongens te vermaken.
Vergeet tenslotte niet dat we elke zondag om 06.00 op staan om de kleinste jongens kerk-klaar te maken en vervolgens alle jongens te vergezellen in de onverstaanbare Tamil-missen van ST. Joseph Church (25 minuutjes lopen van ons huis).
Nou, that was that for now. We gaan even ergens een broodje scoren, wat brieven posten en dan met de riksja terug naar huis!
Groetjes van ons!
Naast dit grote feest, hebben we er al weer een ander feestje opzitten, waar we ook een sponsoring gedaan hebben, namelijk: Lotte's verjaardag! 14 oktober is zij 19 lentes jong geworden en dit werd uitgebreid gevierd. We wilden het vooral een leuke dag maken voor de jongens, want Lotte zelf geeft er vrij weinig om. We hadden in eerst instantie het idee om voor alle kinderen (incl. royapuram en de meiden) een cadeautje te kopen, maar Father Andrew kwam met het idee om een heerlijke maaltijd voor de kinderen te sponsoren. Ook wij vonden dit wel een goed idee, en dus stond er kip, lekkere rijst, frisdrank, zoetigheid en anders lekkers op het menu. Ook hiervoor weer veel dank van de kinderen en van ons. Ze hebben erg van de hele avond genoten en de blaren op hun blote voetjes gedanst op het nummer 'Nakka Mukka', wat hier een enorme hit is. (We zijn tevens ook naar de film geweest, waar dit nummer uit komt, met alle jongens. Tamilfilms zijn nogal bizar. Het zijn vooral preutse liefdesfilms, maar tegelijkertijd met veel lugubere en bloeddorstige scenes. Voor ons vooral hilarisch en verbazingwekkend, voor hen een echte A-film/starmovie. Dit werd gesponsord door de nieuwe NLse vrijwilliger: Sjoerd).
Namens Lotte heel erg bedankt voor alle verjaardags- kaartjes, smsjes, mailtjes en telefoontjes. Altijd leuk om wat van 't thuisfront te horen! Ook de behangrol was errrrug leuk!
Verder hebben we afgelopen week een vergadering met Father Andrew en Brother Martin gehad en hebben we vaste taken op het project gekregen waar we heel erg blij mee zijn. Hierdoor hebben we wat meer structuur gekregen in onze dagen en dit voelt voor ons een stuk fijner, want we vervelen ons nu geen seconde meer! Elke dag brengen we de kinderen van 1 van de 4 scholen weg. Daarna wassen we met z'n tweetjes, 8 lieve, kleine, ondeugende jochies en hebben we voor hen tandenborstels aangeschaft, waardoor we nu tandenpoets-les geven in de ochtend. Vervolgens is het tussen 11.00 en 15.00 een beetje kijken wat we doen. Laatste dagen hebben we veel te doen, want de kinderen hebben Moesson-vrij en zijn daardoor allemaal gezellig thuis. (De wegen zijn rivieren geworden, door de regen van afgelopen dagen). Normaal gesproken halen we om 15.00 de kinderen van Goverment School van school en hebben ze daarna tot 16.00 vrij om te doen wat ze willen en spelen we met ze. 16.00u snack-time, om 16.30 hebben we ons eigen clubje van 25 jonge jongens om mee te sporten. Even controleren of ze allemaal een korte broek aan hebben en er allemaal zijn en vervolgens in de gaten houden of ze zich aan de regels houden. Van 18.00 tot 19.30 is het studytime. Ook hier hebben we ons eigen groep jongens toegewezen gekregen (Ook ongeveer 25), die wij Engels ABC en woordjes leren. Het zijn de jongens uit groep 1 of de jongens die nog niet zo lang op Anbu Illam zijn en dus nog niet naar school gaan. Het is echt basis, omdat ze vrijwel nog niets van Engels weten.
Om 19.30 gaan we met de 8 allerkleinste eten en letten we op of zij hun handen en gezicht wassen voor het eten en netjes en voldoende eten.
Om 20.00 eet de rest van de jongens en daarna is het bidden en naar bed brengen.
Naast onze werkzaamheden bij MKB Nagar gaan we nu ook elke woensdag naar Royapuram (short stay home), om ook daar de jongens te vermaken.
Vergeet tenslotte niet dat we elke zondag om 06.00 op staan om de kleinste jongens kerk-klaar te maken en vervolgens alle jongens te vergezellen in de onverstaanbare Tamil-missen van ST. Joseph Church (25 minuutjes lopen van ons huis).
Nou, that was that for now. We gaan even ergens een broodje scoren, wat brieven posten en dan met de riksja terug naar huis!
Groetjes van ons!
donderdag 2 oktober 2008
'Swimmingpool going?!'
Zo, de eerste centen zijn besteed en jawel, aan een bezoekje aan het zwembad! Dinsdag zijn we met al onze jongens naar het zwembad geweest, woensdag met alle meiden van Girls home en vrijdag gaan we met de jongens van Royapuram (Short stay home). Samen met Gowrappam (onze riksja- driver) waren we naar een winkeltje geweest om voor ongeveer 210 kinderen + begeleiding Indiase snacks, cookies en frisdrank te kopen voor het zwembad. Alle kinderen mochten een uurtje zwemmen en daarna gingen we naar Pope John’s Garden om te drinken en te eten. Ze waren allemaal heel erg enthousiast, want zodra het in de planning stond konden ze er niet meer over ophouden. Het was geweldig om ze zo te zien genieten, van zoiets kleins. Voor ons is een bezoek aan het zwembad leuk, maar voor de kinderen hier is het iets bijzonders en ze genieten volop. Voor een kleine 200 euries hebben we de kinderen voorzien van een gezellige middag, incl. snacks en de entrée van het zwembad. De geldprijzen zijn hier echt ongelooflijk. Met weinig geld kan je hier ontzettend veel en van vrijwel alles willen de jongens weten wat het gekost heeft. Zelfs van de batterij van onze camera’s. Op zo een moment is het beter om te liegen, omdat zij zoiets niet kunnen bevatten. We proberen hen duidelijk te maken dat het niet uitmaakt wat iets kost, maar toch blijven ze er om vragen.
De cultuurschok hakt er toch wel steeds meer in. Het leven hier komt in vrijwel geen opzicht overeen met het leven in Nederland. Het voelt dan wel niet echt als een schok, maar we beseffen dondersgoed dat we in een andere wereld zijn beland. Dit voelen we waarschijnlijk pas echt als we weer terug zijn in Nederland, maar nu verbazen we ons alleen nog maar heel veel over alles hier, maar daarbij krijgt alles een plaatsje en wennen we ook snel aan de nieuwe dingen.
Dingen waar aan we moeten wennen zijn de armoede, het gebedel, de koude douche, de slechte hygiene, het eten met de rechterhand, het zitten op de grond, de hitte, de vervuiling, het gekriebel in ons haar, het tijdelijk niet hebben van water of elekticiteit, de indiase wc’s, het missen van onze energie door het eenzijdig voedsel (Rijst, chapatti, curry), het gejeuk van de muggenbeten, het gekriebel van de vliegen,de taalbarriere, de Indiase mentaliteit, het ziek zijn, de heilige koeien, de drukte op de weg, de werkwijze van het personeel hier, het inademen van vervuilde lucht, het rennen naar de wc etc. etc.
Gister is een nieuwe vrijwilliger uit Nederland hier aangekomen, Sjoerd, dus we hebben nog een Hollandse compagnon erbij gekregen. Drukke boel hier nu wel met vrijwilligers, maar op zich best goed te doen. Wij zijn hier natuurlijk in eerste instantie voor school, dus wij kunnen niet zomaar drie keer per week op pad gaan om leuke dingen te doen met de rest, maar het is zeker gezellig om wat niet – Indiase mensen om ons heen te hebben.
Verder maken we het nog steeds goed. We zijn allebei al een paar keer goed ziek geweest, maar meestal duurde dat gelukkig maar een dagje. Lotte heeft een kleine infectie gehad aan haar voeten en Yara’s voeten zitten onder de muggenbeten die niet weg lijken te gaan. De eerste bezoekjes aan het ziekenhuis hebben we dus al meegemaakt en na 1 blik op Lotte’s voeten werd er meteen Anti-B voorgeschreven. Ach, het helpt wel, dus dan accepteren we dat maar gewoon.
We moeten toegeven dat we nog niet 1 dag ons lichamelijk echt topfit gevoeld hebben hier. We merken heel erg dat we door het eenzijdige voedsel een hoop energie missen en voelen ons daardoor snel moe.
Maaaar dan zijn natuurlijk altijd de jongens er weer om onze aandacht op iets anders te vestigen!
Ohja! Misschien wel even interessant om te weten wat we nou zoal doen op een normale dag?
- 07.30 --> Opstaan en eten met de kinderen.
- 08.00 --> De kinderen naar school brengen
(Of we staan om 08.30 op en brengen ze om 09.00 naar school)
- Kleine jongens wassen en aankleden
- Activiteiten voor de kleine jongens en/of meisjes
bijv: Knutselen, sporten, tekenen, stoeien, spelen, tv- kijken, helpen engelse les.
- 16.30 - 18.00 --> Sporten (Voetbal, Volleybal, Trefbal, Worstelen e.d.)
- 18.00 - 20.00 -->Studytime, bv. Engelse les, klasje van 35 jongens stil en rustig houden.
- 20.00 --> Samen bidden en eten
- 21.00 --> Buiten rozenkrans bidden en evaluatie van de dag.
- 22.00 --> Jongens naar bed brengen en een goede nacht wensen.
Dit was het weer even voor vandaag. We hebben tegenwoordig internet hier, dus hopen wat vaker een berichtje te plaatsen.
Heel erg bedankt voor alle mailtjes, brieven, kaartjes en smsjes! We vinden het ontzettend leuk om wat van thuis te horen, dus blijf vooral sturen! Bellen kan natuurlijk ook (Lotte’s mama heeft een nummer dat het maar 5 cent per minuut kost, dus als je zin hebt in een gesprek, dan moet je haar ff contacten) Groetjes aan iedereen thuis en in het speciaal aan woning 30!
Liefs en een dikke kus,
Yara & Lotte
De cultuurschok hakt er toch wel steeds meer in. Het leven hier komt in vrijwel geen opzicht overeen met het leven in Nederland. Het voelt dan wel niet echt als een schok, maar we beseffen dondersgoed dat we in een andere wereld zijn beland. Dit voelen we waarschijnlijk pas echt als we weer terug zijn in Nederland, maar nu verbazen we ons alleen nog maar heel veel over alles hier, maar daarbij krijgt alles een plaatsje en wennen we ook snel aan de nieuwe dingen.
Dingen waar aan we moeten wennen zijn de armoede, het gebedel, de koude douche, de slechte hygiene, het eten met de rechterhand, het zitten op de grond, de hitte, de vervuiling, het gekriebel in ons haar, het tijdelijk niet hebben van water of elekticiteit, de indiase wc’s, het missen van onze energie door het eenzijdig voedsel (Rijst, chapatti, curry), het gejeuk van de muggenbeten, het gekriebel van de vliegen,de taalbarriere, de Indiase mentaliteit, het ziek zijn, de heilige koeien, de drukte op de weg, de werkwijze van het personeel hier, het inademen van vervuilde lucht, het rennen naar de wc etc. etc.
Gister is een nieuwe vrijwilliger uit Nederland hier aangekomen, Sjoerd, dus we hebben nog een Hollandse compagnon erbij gekregen. Drukke boel hier nu wel met vrijwilligers, maar op zich best goed te doen. Wij zijn hier natuurlijk in eerste instantie voor school, dus wij kunnen niet zomaar drie keer per week op pad gaan om leuke dingen te doen met de rest, maar het is zeker gezellig om wat niet – Indiase mensen om ons heen te hebben.
Verder maken we het nog steeds goed. We zijn allebei al een paar keer goed ziek geweest, maar meestal duurde dat gelukkig maar een dagje. Lotte heeft een kleine infectie gehad aan haar voeten en Yara’s voeten zitten onder de muggenbeten die niet weg lijken te gaan. De eerste bezoekjes aan het ziekenhuis hebben we dus al meegemaakt en na 1 blik op Lotte’s voeten werd er meteen Anti-B voorgeschreven. Ach, het helpt wel, dus dan accepteren we dat maar gewoon.
We moeten toegeven dat we nog niet 1 dag ons lichamelijk echt topfit gevoeld hebben hier. We merken heel erg dat we door het eenzijdige voedsel een hoop energie missen en voelen ons daardoor snel moe.
Maaaar dan zijn natuurlijk altijd de jongens er weer om onze aandacht op iets anders te vestigen!
Ohja! Misschien wel even interessant om te weten wat we nou zoal doen op een normale dag?
- 07.30 --> Opstaan en eten met de kinderen.
- 08.00 --> De kinderen naar school brengen
(Of we staan om 08.30 op en brengen ze om 09.00 naar school)
- Kleine jongens wassen en aankleden
- Activiteiten voor de kleine jongens en/of meisjes
bijv: Knutselen, sporten, tekenen, stoeien, spelen, tv- kijken, helpen engelse les.
- 16.30 - 18.00 --> Sporten (Voetbal, Volleybal, Trefbal, Worstelen e.d.)
- 18.00 - 20.00 -->Studytime, bv. Engelse les, klasje van 35 jongens stil en rustig houden.
- 20.00 --> Samen bidden en eten
- 21.00 --> Buiten rozenkrans bidden en evaluatie van de dag.
- 22.00 --> Jongens naar bed brengen en een goede nacht wensen.
Dit was het weer even voor vandaag. We hebben tegenwoordig internet hier, dus hopen wat vaker een berichtje te plaatsen.
Heel erg bedankt voor alle mailtjes, brieven, kaartjes en smsjes! We vinden het ontzettend leuk om wat van thuis te horen, dus blijf vooral sturen! Bellen kan natuurlijk ook (Lotte’s mama heeft een nummer dat het maar 5 cent per minuut kost, dus als je zin hebt in een gesprek, dan moet je haar ff contacten) Groetjes aan iedereen thuis en in het speciaal aan woning 30!
Liefs en een dikke kus,
Yara & Lotte
zaterdag 20 september 2008
Wat gebeurd er met het geld?
Dat is waarschijnlijk wel een goede vraag, denken we zo. Aangezien er veel mensen geweest zijn die hun bijdrage geleverd hebben (Nogmaals 1000x dank), willen we jullie even een update geven hierover.
Father Alphonse is momenteel in Europa tot eind oktober. Hij heeft een aantal goede ideeen om het geld aan te besteden en raad ons dus aan om te wachten totdat hij weer terug is, en dit lijkt ons ook een goed idee. Wij kijken nu even twee maanden goed rond om te zien waar we het geld het beste aan kunnen uitgeven.
Ideetjes van Ft. Alphonse:
- Renovatie 'After Care Home'. Dit is een huis waar de jongens die vanuit Anbu Illam (rehabilitatie huis) naartoe gaan als ze ongeveer 18 jaar oud zijn. Hier kunnen zij dan wonen en leren om op zichzelf te wonen. Het huis is nu niet bewoonbaar, dus het zou een zeer goede investering zijn om dit op te knappen.
- Kerstfeest vieren met jongens in de gevangenis (Lekker eten, cadeautjes e.d.)
24 september hebben de boys holidays, wat betekent dat ze twee weken geen school hebben. Er zullen dan sowieso een aantal activiteiten zijn die wij zullen financieren van het ingezamelde geld (Denk aan een bezoekje aan het zwembad, het strand, pretpark etc.) Dit klinkt als een kleine investering, maar voor de jongens is het absoluut heel wat en ze vragen vaak wanneer we er nou is heen gaan. Wij zijn dus al heel blij dat we dit aan hen kunnen geven.
Wat ook regelmatig gebeurt hier is dat mensen van buitenaf eten sponsoren aan Anbu Illam. Dit kan een ontbijt, lunch of avondmaal zijn. Vaak is het eten dat bijvoorbeeld over is van feesten, bruiloften die gegeven zijn of voedsel uit het vliegtuig e.d. Op deze manier komen we ook veel in contact met Indiase mensen van buitenaf. Zo ook een aantal dagen geleden.. Er kwam een groep van ongeveer 20 jonge mannen met ongeveer 6 foto camera's die samen met ons zo ongeveer 127262x op de foto wilden. Onze lachspieren doen er nog steeds pijn van, maarja.. Alles voor de kids hea!
Verder gaat het ons hier nog steeds goed. We hebben het ontzettend naar ons zin, leren steeds meer namen (We weten er al ongeveer 45!) en genieten van alle jongens om ons heen. Ook zijn we al wat meer van huis weggeweest en hebben een aantal plekjes bezocht om eens rond te kijken. We zien zo ook meer van de mensen die op straat leven en komen veel bedelaars tegen. Op het station kwam er een klein meisje naar ons toe die aan onze kleding trok en vroeg om geld. Met pijn in ons hard hebben we haar niets gegeven, omdat het moeilijk is om slechts een iemand geld te geven, want als je een iemand geeft, komt waarschijnlijk meteen iedereen. We zijn nu ons kleingeld (1 en 2 rp) aan het sparen, zodat we voor ons vertrek, de mensen op straat wat kunnen geven.
We hebben verder nu niet heel veel meer te vertellen, omdat er nog weinig 'bijzonders' gebeurt is (Natuurlijk is voor ons elke dag weer bijzonder, maar niet om over naar huis te schrijven). Morgen gaan we weer naar de kerk (om 7.00!) in een mooi jurkje die de meiden van 'Girls Home' voor ons gemaakt hebben. Verrry nice!
Lieve allemaal,
We horen graag van jullie en zullen absoluut snel weer schrijven!
Dikke kus,
Yara & Lotte
Father Alphonse is momenteel in Europa tot eind oktober. Hij heeft een aantal goede ideeen om het geld aan te besteden en raad ons dus aan om te wachten totdat hij weer terug is, en dit lijkt ons ook een goed idee. Wij kijken nu even twee maanden goed rond om te zien waar we het geld het beste aan kunnen uitgeven.
Ideetjes van Ft. Alphonse:
- Renovatie 'After Care Home'. Dit is een huis waar de jongens die vanuit Anbu Illam (rehabilitatie huis) naartoe gaan als ze ongeveer 18 jaar oud zijn. Hier kunnen zij dan wonen en leren om op zichzelf te wonen. Het huis is nu niet bewoonbaar, dus het zou een zeer goede investering zijn om dit op te knappen.
- Kerstfeest vieren met jongens in de gevangenis (Lekker eten, cadeautjes e.d.)
24 september hebben de boys holidays, wat betekent dat ze twee weken geen school hebben. Er zullen dan sowieso een aantal activiteiten zijn die wij zullen financieren van het ingezamelde geld (Denk aan een bezoekje aan het zwembad, het strand, pretpark etc.) Dit klinkt als een kleine investering, maar voor de jongens is het absoluut heel wat en ze vragen vaak wanneer we er nou is heen gaan. Wij zijn dus al heel blij dat we dit aan hen kunnen geven.
Wat ook regelmatig gebeurt hier is dat mensen van buitenaf eten sponsoren aan Anbu Illam. Dit kan een ontbijt, lunch of avondmaal zijn. Vaak is het eten dat bijvoorbeeld over is van feesten, bruiloften die gegeven zijn of voedsel uit het vliegtuig e.d. Op deze manier komen we ook veel in contact met Indiase mensen van buitenaf. Zo ook een aantal dagen geleden.. Er kwam een groep van ongeveer 20 jonge mannen met ongeveer 6 foto camera's die samen met ons zo ongeveer 127262x op de foto wilden. Onze lachspieren doen er nog steeds pijn van, maarja.. Alles voor de kids hea!
Verder gaat het ons hier nog steeds goed. We hebben het ontzettend naar ons zin, leren steeds meer namen (We weten er al ongeveer 45!) en genieten van alle jongens om ons heen. Ook zijn we al wat meer van huis weggeweest en hebben een aantal plekjes bezocht om eens rond te kijken. We zien zo ook meer van de mensen die op straat leven en komen veel bedelaars tegen. Op het station kwam er een klein meisje naar ons toe die aan onze kleding trok en vroeg om geld. Met pijn in ons hard hebben we haar niets gegeven, omdat het moeilijk is om slechts een iemand geld te geven, want als je een iemand geeft, komt waarschijnlijk meteen iedereen. We zijn nu ons kleingeld (1 en 2 rp) aan het sparen, zodat we voor ons vertrek, de mensen op straat wat kunnen geven.
We hebben verder nu niet heel veel meer te vertellen, omdat er nog weinig 'bijzonders' gebeurt is (Natuurlijk is voor ons elke dag weer bijzonder, maar niet om over naar huis te schrijven). Morgen gaan we weer naar de kerk (om 7.00!) in een mooi jurkje die de meiden van 'Girls Home' voor ons gemaakt hebben. Verrry nice!
Lieve allemaal,
We horen graag van jullie en zullen absoluut snel weer schrijven!
Dikke kus,
Yara & Lotte
vrijdag 12 september 2008
Traaaag India.
Zijn we weer even, op het trage internet, om te zeggen dat we vele van jullie smsjes sturen, maar ik heb begrepen dat deze niet aankomen. Misschien dat dit ook traag werkt en dat jullie ze over een week krijgen, we don't know!
Ook het internet is traag, dus soms kan de reactie op de mail ook wat langer duren.
Blijf vooral mailen/smsen/bellen want we vinden het ontzettend leuk om wat van jullie horen! We gaan van de week op zoek naar een beter internet cafe.
Verder gaat het ons nog steeds goed. Lotte is een paar daagjes een beetje ziek geweest, lekker aan de race, maar dat is nou eenmaal normaal hier haha. Komt goed, komt goed! (Alleen een beetje jammer dat je na een toiletbezoek er in ene achterkomt dat je water is afgesloten en je dus niet kan doortrekken. Haha, oke, verdere details zullen we jullie besparen).
Oja, nog een bijzonder feitje.. (Dat vinden wij in ieder geval)
Vanmorgen zijn de 8 jongens uit de sick room (waar we eerder over schreven) vertrokken naar een ander Hostel. We brachten ze naar bed gister, lazen hen een verhaaltje voor,zongen liedjes met hen, en vervolgens vroegen ze ons of we met hen wilden bidden. Een van de jongens vroeg aan de anderen of ze ons in hun gebed wilde noemen om te zorgen dat alles goed met ons zal gaan. Het was ontzettend speciaal om hun te zien bidden, vol overgave, omdat bidden bijna de enige houvast is die ze hebben in hun leventje. We raakten een beetje ontroerd er van omdat het zo bijzonder voelde, maar we hadden dit voor geen goud willen missen. Vanmorgen gaven we hen nog een paar kleine speeltjes en een briefje van ons mee en gaven we hen een dikke knuffel en kus. Nu zijn ze weg en zullen we ze absoluut gaan opzoeken in het andere hostel.
Nouja, dat was het wel weer!
Take care!
Liefs van ons.
Ook het internet is traag, dus soms kan de reactie op de mail ook wat langer duren.
Blijf vooral mailen/smsen/bellen want we vinden het ontzettend leuk om wat van jullie horen! We gaan van de week op zoek naar een beter internet cafe.
Verder gaat het ons nog steeds goed. Lotte is een paar daagjes een beetje ziek geweest, lekker aan de race, maar dat is nou eenmaal normaal hier haha. Komt goed, komt goed! (Alleen een beetje jammer dat je na een toiletbezoek er in ene achterkomt dat je water is afgesloten en je dus niet kan doortrekken. Haha, oke, verdere details zullen we jullie besparen).
Oja, nog een bijzonder feitje.. (Dat vinden wij in ieder geval)
Vanmorgen zijn de 8 jongens uit de sick room (waar we eerder over schreven) vertrokken naar een ander Hostel. We brachten ze naar bed gister, lazen hen een verhaaltje voor,zongen liedjes met hen, en vervolgens vroegen ze ons of we met hen wilden bidden. Een van de jongens vroeg aan de anderen of ze ons in hun gebed wilde noemen om te zorgen dat alles goed met ons zal gaan. Het was ontzettend speciaal om hun te zien bidden, vol overgave, omdat bidden bijna de enige houvast is die ze hebben in hun leventje. We raakten een beetje ontroerd er van omdat het zo bijzonder voelde, maar we hadden dit voor geen goud willen missen. Vanmorgen gaven we hen nog een paar kleine speeltjes en een briefje van ons mee en gaven we hen een dikke knuffel en kus. Nu zijn ze weg en zullen we ze absoluut gaan opzoeken in het andere hostel.
Nouja, dat was het wel weer!
Take care!
Liefs van ons.
Abonneren op:
Posts (Atom)