zaterdag 20 september 2008

Wat gebeurd er met het geld?

Dat is waarschijnlijk wel een goede vraag, denken we zo. Aangezien er veel mensen geweest zijn die hun bijdrage geleverd hebben (Nogmaals 1000x dank), willen we jullie even een update geven hierover.
Father Alphonse is momenteel in Europa tot eind oktober. Hij heeft een aantal goede ideeen om het geld aan te besteden en raad ons dus aan om te wachten totdat hij weer terug is, en dit lijkt ons ook een goed idee. Wij kijken nu even twee maanden goed rond om te zien waar we het geld het beste aan kunnen uitgeven.
Ideetjes van Ft. Alphonse:
- Renovatie 'After Care Home'. Dit is een huis waar de jongens die vanuit Anbu Illam (rehabilitatie huis) naartoe gaan als ze ongeveer 18 jaar oud zijn. Hier kunnen zij dan wonen en leren om op zichzelf te wonen. Het huis is nu niet bewoonbaar, dus het zou een zeer goede investering zijn om dit op te knappen.
- Kerstfeest vieren met jongens in de gevangenis (Lekker eten, cadeautjes e.d.)

24 september hebben de boys holidays, wat betekent dat ze twee weken geen school hebben. Er zullen dan sowieso een aantal activiteiten zijn die wij zullen financieren van het ingezamelde geld (Denk aan een bezoekje aan het zwembad, het strand, pretpark etc.) Dit klinkt als een kleine investering, maar voor de jongens is het absoluut heel wat en ze vragen vaak wanneer we er nou is heen gaan. Wij zijn dus al heel blij dat we dit aan hen kunnen geven.
Wat ook regelmatig gebeurt hier is dat mensen van buitenaf eten sponsoren aan Anbu Illam. Dit kan een ontbijt, lunch of avondmaal zijn. Vaak is het eten dat bijvoorbeeld over is van feesten, bruiloften die gegeven zijn of voedsel uit het vliegtuig e.d. Op deze manier komen we ook veel in contact met Indiase mensen van buitenaf. Zo ook een aantal dagen geleden.. Er kwam een groep van ongeveer 20 jonge mannen met ongeveer 6 foto camera's die samen met ons zo ongeveer 127262x op de foto wilden. Onze lachspieren doen er nog steeds pijn van, maarja.. Alles voor de kids hea!

Verder gaat het ons hier nog steeds goed. We hebben het ontzettend naar ons zin, leren steeds meer namen (We weten er al ongeveer 45!) en genieten van alle jongens om ons heen. Ook zijn we al wat meer van huis weggeweest en hebben een aantal plekjes bezocht om eens rond te kijken. We zien zo ook meer van de mensen die op straat leven en komen veel bedelaars tegen. Op het station kwam er een klein meisje naar ons toe die aan onze kleding trok en vroeg om geld. Met pijn in ons hard hebben we haar niets gegeven, omdat het moeilijk is om slechts een iemand geld te geven, want als je een iemand geeft, komt waarschijnlijk meteen iedereen. We zijn nu ons kleingeld (1 en 2 rp) aan het sparen, zodat we voor ons vertrek, de mensen op straat wat kunnen geven.
We hebben verder nu niet heel veel meer te vertellen, omdat er nog weinig 'bijzonders' gebeurt is (Natuurlijk is voor ons elke dag weer bijzonder, maar niet om over naar huis te schrijven). Morgen gaan we weer naar de kerk (om 7.00!) in een mooi jurkje die de meiden van 'Girls Home' voor ons gemaakt hebben. Verrry nice!

Lieve allemaal,
We horen graag van jullie en zullen absoluut snel weer schrijven!

Dikke kus,
Yara & Lotte

vrijdag 12 september 2008

Traaaag India.

Zijn we weer even, op het trage internet, om te zeggen dat we vele van jullie smsjes sturen, maar ik heb begrepen dat deze niet aankomen. Misschien dat dit ook traag werkt en dat jullie ze over een week krijgen, we don't know!
Ook het internet is traag, dus soms kan de reactie op de mail ook wat langer duren.
Blijf vooral mailen/smsen/bellen want we vinden het ontzettend leuk om wat van jullie horen! We gaan van de week op zoek naar een beter internet cafe.

Verder gaat het ons nog steeds goed. Lotte is een paar daagjes een beetje ziek geweest, lekker aan de race, maar dat is nou eenmaal normaal hier haha. Komt goed, komt goed! (Alleen een beetje jammer dat je na een toiletbezoek er in ene achterkomt dat je water is afgesloten en je dus niet kan doortrekken. Haha, oke, verdere details zullen we jullie besparen).

Oja, nog een bijzonder feitje.. (Dat vinden wij in ieder geval)
Vanmorgen zijn de 8 jongens uit de sick room (waar we eerder over schreven) vertrokken naar een ander Hostel. We brachten ze naar bed gister, lazen hen een verhaaltje voor,zongen liedjes met hen, en vervolgens vroegen ze ons of we met hen wilden bidden. Een van de jongens vroeg aan de anderen of ze ons in hun gebed wilde noemen om te zorgen dat alles goed met ons zal gaan. Het was ontzettend speciaal om hun te zien bidden, vol overgave, omdat bidden bijna de enige houvast is die ze hebben in hun leventje. We raakten een beetje ontroerd er van omdat het zo bijzonder voelde, maar we hadden dit voor geen goud willen missen. Vanmorgen gaven we hen nog een paar kleine speeltjes en een briefje van ons mee en gaven we hen een dikke knuffel en kus. Nu zijn ze weg en zullen we ze absoluut gaan opzoeken in het andere hostel.

Nouja, dat was het wel weer!

Take care!

Liefs van ons.

woensdag 10 september 2008

Amaaaazing Chennai!

Hallo allemaal!
We willen jullie graag laten weten hoe het met ons gaat en hoe het hier is.
Momenteel zitten we in een klein internetcafetje, waar het ontzettend heet is, en we balen van het feit dat het niet lukt om onze foto's op de computer te krijgen, want die zijn leeeuk! Maargoed, laten we bij het begin beginnen..

Om 03.25 kwamen we aan in Chennai en 4 uur later werden we door Father Andrew opgehaald. Alphonse dacht dat we de volgende dag pas zouden komen, dus er was niemand om ons op te halen. Na vele onverstaanbare telefoontjes en hulp van een lieve vrouw op het vliegveld, werden we eindelijk opgehaald en naar Anbu Illam gebracht. De jongetjes stonden daar al op ons te wachten en begroeten ons: Welcome to Anbu Illam, how are you? What is your name, my name is.. (Bedenk de moeilijkste naam die er is x 95 jongens = niet makkelijk te onthouden dus)De jongens zijn zo ontzettend lief! Het zijn allemaal doerakkies, maar stuk voor stuk hebben ze allemaal warmte en aandacht van ons nodig, dus het zijn gewoon schatten! Ze willen het liefst met ze allen tegelijk op je schoot zitten of aan je hangen, dus na een paar dagen voelen we de pijn in onze rug al en onze energie uit ons lichaam gaan. De moeheid en de 'pijn'vergeten we meteen weer als we de lieve koppies van de jongens zien. Alle jongens hebben hun eigen verhaal en aan de littekens of brandplekken op hun lichaampjes te zien, hebben ze onzettend veel meegemaakt. De meeste jongens zijn (denken wij, de leeftijd is soms niet duidelijk) tussen de 6 en de 12 jaar. Santosh is de kleinste, van 2 jaar en de oudste is 17.
Voorgaande dagen hebben we vooral veel met de jongens gespeeld, geknutseld, gevoetbald, gegeten (op de grond, met onze rechterhand), huiswerk gemaakt, tv gekeken, geschminkt etc etc. Veel leuke dingen dus. Door de weeks gaan de oudere jongens naar school en we hebben ze er nu 2 keer heen gebracht. Erg leuk om te doen, omdat ze het heel fijn vinden dat wij ze brengen, aangezien er geen familie hebben die dit kunnen doen.
Ook zijn we al een aantal keer buiten de deur geweest met de Fathers. Samen met hen hebben we chips gegeten en cola gedronken en zijn we uit eten geweest. In Anbu Illam verblijven nu ook twee andere vrijwilligers, 1 Fransman (Dennis) en een Amerikaanse meid (Michelle), dus die vergezellen ons ook gedurende de dag. We zijn gaan 'shoppen', naar Central en Head Office geweest en hebben vooral heel veel armoede gezien onderweg. Er is ons veel verteld over wat ons te wachten staat, maar als je het met eigen ogen ziet dan weet je pas wat er bedoeld wordt. Het lijkt alsof ze hier in de tijd zijn blijven steken en dus een paar generaties achterlopen. Alles lijkt hier vies, kapot, oud en vervallen. Het stinkt hier inderdaad over het algemeen (Uitlaatgassen, vervuild water, vuilnisbelt naast ons project, poep op de stoep..)en het is nogal benauwd op straat door de uitlaatgassen en de hitte. Een ritje in een Riksja gaat je hier ook niet in de koude kleren zitten, want ze scheuren hier wat af en verkeersregels kennen ze niet. De weg is altijd bomvol en het verbaasd ons niets dat er zoveel ongelukken gebeuren hier. Het klinkt nogal negatief, maar dat is het zeker niet. Het is juist heel bijzonder om dit te zien en mee te maken en het is absoluut een andere wereld. Het lijkt wel alsof India op een andere planeet ligt, onvoorstelbaar.
De mensen (Fathers, Brother, staf) zijn allemaal ontzettend lief en gastvrij. Met de meeste kunnen we goed communiceren en ook absoluut lachen.
Maar we zullen nog even wat vertelen over hoe het project eruit ziet, zodat jullie er een voorstelling van kunnen maken. Als je door het hek komt is er eerst een groot grindstuk, waar de boys lekker kunnen ravotten, spelen, voetballen etc. Anbu Illam heeft een begane grond en twee verdiepingen en een dakterras. Er is een binnenplaats, zonder dak, dus als het regent staat dat vol met water. De jongens slapen met zn allen in een grote zaal op stapelbedden of op de grond. Op beide plekken hebben ze geen matras maar slapen ze op een klein matje. Ze zijn niet anders gewend, en willen soms liever op de grond slapen dan in bed. Er is een sick room voor de zieke jongens. Momenteel verblijven daar jongens die van een ander project weggehaald zijn, omdat de situatie daar zeer ernstig was (ernstige mishandeling). Ze mogen niet buiten de hekken komen, omdat er naar ze gezocht wordt, maar Anbu Illam zoekt een beter thuis voor ze. Dan hebben we de eetkamer, waar de staf meestal eet. (3x op een dag rijst met verschillende prutjes, groenten, soms kip, chappatti's en voor ons soms toch gewoon een boterham met pindakaas). De keuken is echt ontzettend vies om te zien, maarja, de viezigheid went snel, omdat we er toch niets aan kunnen veranderen. Wel zijn we zelf erg hygienisch. We douchen drie keer op een dag en wassen onze kleding elke avond. Dit is ook wel nodig, omdat witte shirtjes bruin worden omdat de jongens continue op de grond bezig zijn en ook altijd bij ons willen zitten. Hygiene is hier ver te zoeken, maar ze lijken er zelf geen problemen mee te hebben.
Het lijkt nu allemaal wel heel ernstig en negatief, maar dat is het absoluut niet. WE hebben het ontzettend naar ons zin, we maken lol, genieten, voelen ons goed, zijn nog niet ziek en lachen heel wat af samen, maar ook met zn allen. Om je hier een beeld van te geven, hieronder wat bloopers:
- Lotte stond middernacht naast dr bed, te schreeuwen naar Yara; HELP ME, haal het van me af, aaaah! Yara waarom doe je nou niks, zoek je nou al?! (Pikdonker, want geen electriciteit). Lotte dacht een zee-egel gezien te hebben in haar bed, even later drong het tot haar door dat ze een slaapmasker op had en dat het licht uit was.. Het moest een droom geweest zijn.. Nog een beetje in shock, vielen we gelukkig weer in slaap. De volgende dag was het natuurlijk lachen, gieren, brullen.
- De volgende blooper was ook van Lotte. Ze kwam uit de douche om vervolgens samen met Yara naar beneden te lopen. Halverwege de weg, kwam Lotte er zelf achter dat ze haar felgroene handoek nog als een tulband om haar hoofd had geslagen. Vreemd dat Yara niks door had hoor, aangezien die een aaardig fel kleurtje had. Hmpf..
- De derde blooper is natuurlijk ook van Lotte (Lekker beziggg!): 'I'm going to drink some pee'. Oftwel, een lekker bakkie pis in plaats van thee, om maar over Indiase hygiene te spreken haha. Lotte gaat er al helemaal in mee.
- Yara's bloopers laten nog even op zich wachten, volgende keer hopelijk meer.

Hopelijk gaat het jullie ook allemaal goed, op stage, werk, school, kermisweek, achter de tv, achter de computer, in bed, op de wc, onder de warme douche en in jullie schone huisjes.

Adios Amigos, we love you, pooitwaareen! Tata!

Big kisss.

Yara & Lotte

woensdag 3 september 2008

Ja, India, Ja!

Eindelijk is het dus écht zover: morgen vertrekken we naar India!
We wilden nog graag even een berichtje plaatsen om iedereen te bedanken die op de benefietdag aanwezig was, of op een andere manier een bijdrage heeft gedaan voor 'Anbu Illam'. 31 augustus hebben jullie er voor gezorgd dat we een bedrag van ongeveer 2600 euro hebben kunnen inzamelen. We zitten nu op een totaalbedrag van ongeveer 5000 euro dat ten goede komt aan het straatkinderenproject in India. Zonder jullie was het absoluut niet zo een geslaagde dag geworden als dat het nu geweest is. Bedankt! (In het witte weekblad van a.s. woensdag komt ook nog een advertentie met een bedankje!)

Daarbij zal dit het laatste berichtje zijn voor ons vertrek en willen we jullie nog even wijzen op onze site met foto's:
www.flickr.com/photos/yaraenlotteinindia
Hierop staan ook al een aantal foto's van de benefietdag, errrug leuk!
(Af en toe doet ie 'n beetje vreemd, probeer 't dan gewoon later nog is)

Als jullie een kaartje/brief/pakketje willen sturen (24 november is Yara jarig, 14 oktober Lotte), dan kan dit naar het volgende adres

Bosco Illam
Lotte van der Zwet/Yara Schakenbos
25 Kulandai Street
Park Town, Chennai - 600 003
Southern India

Nou, lieve allemaal, we hopen zo snel mogelijk een berichtje te kunnen plaatsen in India en tot over vijf maanden!

Liefs Yara & Lotte