woensdag 10 september 2008

Amaaaazing Chennai!

Hallo allemaal!
We willen jullie graag laten weten hoe het met ons gaat en hoe het hier is.
Momenteel zitten we in een klein internetcafetje, waar het ontzettend heet is, en we balen van het feit dat het niet lukt om onze foto's op de computer te krijgen, want die zijn leeeuk! Maargoed, laten we bij het begin beginnen..

Om 03.25 kwamen we aan in Chennai en 4 uur later werden we door Father Andrew opgehaald. Alphonse dacht dat we de volgende dag pas zouden komen, dus er was niemand om ons op te halen. Na vele onverstaanbare telefoontjes en hulp van een lieve vrouw op het vliegveld, werden we eindelijk opgehaald en naar Anbu Illam gebracht. De jongetjes stonden daar al op ons te wachten en begroeten ons: Welcome to Anbu Illam, how are you? What is your name, my name is.. (Bedenk de moeilijkste naam die er is x 95 jongens = niet makkelijk te onthouden dus)De jongens zijn zo ontzettend lief! Het zijn allemaal doerakkies, maar stuk voor stuk hebben ze allemaal warmte en aandacht van ons nodig, dus het zijn gewoon schatten! Ze willen het liefst met ze allen tegelijk op je schoot zitten of aan je hangen, dus na een paar dagen voelen we de pijn in onze rug al en onze energie uit ons lichaam gaan. De moeheid en de 'pijn'vergeten we meteen weer als we de lieve koppies van de jongens zien. Alle jongens hebben hun eigen verhaal en aan de littekens of brandplekken op hun lichaampjes te zien, hebben ze onzettend veel meegemaakt. De meeste jongens zijn (denken wij, de leeftijd is soms niet duidelijk) tussen de 6 en de 12 jaar. Santosh is de kleinste, van 2 jaar en de oudste is 17.
Voorgaande dagen hebben we vooral veel met de jongens gespeeld, geknutseld, gevoetbald, gegeten (op de grond, met onze rechterhand), huiswerk gemaakt, tv gekeken, geschminkt etc etc. Veel leuke dingen dus. Door de weeks gaan de oudere jongens naar school en we hebben ze er nu 2 keer heen gebracht. Erg leuk om te doen, omdat ze het heel fijn vinden dat wij ze brengen, aangezien er geen familie hebben die dit kunnen doen.
Ook zijn we al een aantal keer buiten de deur geweest met de Fathers. Samen met hen hebben we chips gegeten en cola gedronken en zijn we uit eten geweest. In Anbu Illam verblijven nu ook twee andere vrijwilligers, 1 Fransman (Dennis) en een Amerikaanse meid (Michelle), dus die vergezellen ons ook gedurende de dag. We zijn gaan 'shoppen', naar Central en Head Office geweest en hebben vooral heel veel armoede gezien onderweg. Er is ons veel verteld over wat ons te wachten staat, maar als je het met eigen ogen ziet dan weet je pas wat er bedoeld wordt. Het lijkt alsof ze hier in de tijd zijn blijven steken en dus een paar generaties achterlopen. Alles lijkt hier vies, kapot, oud en vervallen. Het stinkt hier inderdaad over het algemeen (Uitlaatgassen, vervuild water, vuilnisbelt naast ons project, poep op de stoep..)en het is nogal benauwd op straat door de uitlaatgassen en de hitte. Een ritje in een Riksja gaat je hier ook niet in de koude kleren zitten, want ze scheuren hier wat af en verkeersregels kennen ze niet. De weg is altijd bomvol en het verbaasd ons niets dat er zoveel ongelukken gebeuren hier. Het klinkt nogal negatief, maar dat is het zeker niet. Het is juist heel bijzonder om dit te zien en mee te maken en het is absoluut een andere wereld. Het lijkt wel alsof India op een andere planeet ligt, onvoorstelbaar.
De mensen (Fathers, Brother, staf) zijn allemaal ontzettend lief en gastvrij. Met de meeste kunnen we goed communiceren en ook absoluut lachen.
Maar we zullen nog even wat vertelen over hoe het project eruit ziet, zodat jullie er een voorstelling van kunnen maken. Als je door het hek komt is er eerst een groot grindstuk, waar de boys lekker kunnen ravotten, spelen, voetballen etc. Anbu Illam heeft een begane grond en twee verdiepingen en een dakterras. Er is een binnenplaats, zonder dak, dus als het regent staat dat vol met water. De jongens slapen met zn allen in een grote zaal op stapelbedden of op de grond. Op beide plekken hebben ze geen matras maar slapen ze op een klein matje. Ze zijn niet anders gewend, en willen soms liever op de grond slapen dan in bed. Er is een sick room voor de zieke jongens. Momenteel verblijven daar jongens die van een ander project weggehaald zijn, omdat de situatie daar zeer ernstig was (ernstige mishandeling). Ze mogen niet buiten de hekken komen, omdat er naar ze gezocht wordt, maar Anbu Illam zoekt een beter thuis voor ze. Dan hebben we de eetkamer, waar de staf meestal eet. (3x op een dag rijst met verschillende prutjes, groenten, soms kip, chappatti's en voor ons soms toch gewoon een boterham met pindakaas). De keuken is echt ontzettend vies om te zien, maarja, de viezigheid went snel, omdat we er toch niets aan kunnen veranderen. Wel zijn we zelf erg hygienisch. We douchen drie keer op een dag en wassen onze kleding elke avond. Dit is ook wel nodig, omdat witte shirtjes bruin worden omdat de jongens continue op de grond bezig zijn en ook altijd bij ons willen zitten. Hygiene is hier ver te zoeken, maar ze lijken er zelf geen problemen mee te hebben.
Het lijkt nu allemaal wel heel ernstig en negatief, maar dat is het absoluut niet. WE hebben het ontzettend naar ons zin, we maken lol, genieten, voelen ons goed, zijn nog niet ziek en lachen heel wat af samen, maar ook met zn allen. Om je hier een beeld van te geven, hieronder wat bloopers:
- Lotte stond middernacht naast dr bed, te schreeuwen naar Yara; HELP ME, haal het van me af, aaaah! Yara waarom doe je nou niks, zoek je nou al?! (Pikdonker, want geen electriciteit). Lotte dacht een zee-egel gezien te hebben in haar bed, even later drong het tot haar door dat ze een slaapmasker op had en dat het licht uit was.. Het moest een droom geweest zijn.. Nog een beetje in shock, vielen we gelukkig weer in slaap. De volgende dag was het natuurlijk lachen, gieren, brullen.
- De volgende blooper was ook van Lotte. Ze kwam uit de douche om vervolgens samen met Yara naar beneden te lopen. Halverwege de weg, kwam Lotte er zelf achter dat ze haar felgroene handoek nog als een tulband om haar hoofd had geslagen. Vreemd dat Yara niks door had hoor, aangezien die een aaardig fel kleurtje had. Hmpf..
- De derde blooper is natuurlijk ook van Lotte (Lekker beziggg!): 'I'm going to drink some pee'. Oftwel, een lekker bakkie pis in plaats van thee, om maar over Indiase hygiene te spreken haha. Lotte gaat er al helemaal in mee.
- Yara's bloopers laten nog even op zich wachten, volgende keer hopelijk meer.

Hopelijk gaat het jullie ook allemaal goed, op stage, werk, school, kermisweek, achter de tv, achter de computer, in bed, op de wc, onder de warme douche en in jullie schone huisjes.

Adios Amigos, we love you, pooitwaareen! Tata!

Big kisss.

Yara & Lotte