woensdag 31 december 2008

Wat geweest is & wat komen gaat

Chennai is weer opgedroogd en de zon doet weer als vanouds zijn best om te schijnen. Volgende de Indiers is het momenteel koud en de baby's dragen wollen mutsjes om hen te beschermen tegen een eventuele verkoudheid of koorts. Voor ons is het nog steeds warm, aangezien het zo'n 28-30 graden is op het moment. We moeten toegeven dat het 's avonds wat frisser is dan normaal, maar koud zullen we het niet noemen. En daarbij is het zeker niet te vergelijken met de NL'se temperaturen, want we hebben gehoord dat er zelfs al geschaatst kan worden! Jammer hoor, dat we dat niet mee kunnen maken, maar wie weet ligt 't er in februari nog wel.
Onze gezondheid lijdt gelukkig niet onder het weer, ondanks dat Lotte helaas haar tweede kerstdag grotendeels op bed doorgebracht heeft en haar lichaam onder de rode uistlag zat. Maar 'ernstig' ziek zijn we niet meer geweest. De moeheid en hoofdpijn zo nu en dan zijn goed te overzien. De muggen daarnaast blijven ons nog steeds veel lastigvallen. Vooral Yara is erg gewilt bij de beestjes en had onlangs zo'n 100 muggenbeten, alleen al op haar rug. Jullie snappen waarschijnlijk wel dat dit verschrikkelijk jeukt en dus soms nog vervelender is dan een zeurende koppijn of overheersende moeheid.

Wel hebben we nog dagelijks jongens van ons die in de sickroom verblijven. Veel jongens met hoge koorts die ons vaak toch wel zorgen baren (in verband met de verschillende malaria-jongens) en ook jongens met ontelbaar veel kleine wondjes over hun lichaam. Wij lijken ons er meer zorgen over te maken dan de zuster hier, en spelen zelf ook een groot deel van de tijd zustertje. Veel jongens komen naar ons toe voor een verbandje of een tabletje. Soms hebben ze alleen maar even de aandacht van het verzorgende front nodig, andere keren is het nodig dat we ze mee nemen naar het ziekenhuis of de dichtsbijzijnde dokter voor een prik in de bil, waarna de koorts al gauw weer zakt. Er zijn tijden dat we medicijnen moeten delen wanneer Epsiba (de zuster) er niet is en dat we speciale maaltijden voor ze moeten bereiden (witte rijst met pepperwater, brood), het zij zo. We hebben al vaak met de andere vrijwilligers en stafleden gesproken over het missen van motivatie bij veel werknemers hier en proberen ook oplossingen hiervoor te bedenken met zn allen. Helaas wordt er vaak weinig waardering hiervoor getoond of worden ideeen zomaar afgewimpeld zonder duidelijk aanleiding, en raken ook wij soms gedemotiveerd om nog veel energie hierin te steken.
Het is soms moeiijk om begrip te blijven tonen voor de Indiase mentaliteit en je te verplaatsen in anderen op zo een moment. We begrijpen natuurlijk heel goed dat ze niet gewend zijn aan veranderingen zoals wij dat zijn in de Westerse cultuur, ze zijn misschien niet eens gewend aan mensen die kritiek leveren op hun werk en zeggen dat ze op tijd moeten komen en het zus en zo moeten aanpakken. Dat ze er voor open staan is al een grote stap en hopelijk kunnen we met zn allen toch beetje bij beetje onze adviezen en meningen tot de stafleden hier laten doordringen.

Naast kritiek, ziektes en andere vervelende dingen is het hier natuurlijk nog steeds helemaal fijn. We halen nog steeds veel voldoening uit het werken met de kinderen en onze dagen zijn altijd gevuld. Soms brengen we 2 of 3 dagen per week door met de jongens in Royapuram, maar het grootste deel van de tijd zijn we bezig met of voor de jongens. Het sponsorgeld uitgeven gaat, verrassend genoeg (geld uitgeven gaat ons normaal gesproken heel goed af), niet zo soepeltjes. Een aantal weken geleden hadden we met Father Alphonse rond de tafel gezeten om te bespreken waar we het geld aan willen besteden. Het volgende was er uit gekomen:
- 1 jaar lang, voor alle kinderen (meiden, Royapuram en onze boys)1x in de week een stuk fruit. Deze keuze hebben we gemaakt omdat we denken dat ze heel wat vitaminetjes te kortkomen in de voeding en ze het daarbij ook erg lekker vinden.
(Dit zal ongeveer 500 euro kosten)
- Christmas- dresses voor alle kinderen (Ook ongeveer 500 euro)
- Waterdrums en bekers. We zijn ervan overtuigd dat onze jongens te weinig wat drinken en soms is het niet eens duidelijk of het water wel drinkbaar is voor hen, dus hebben we waterdrums aangeschaft voor in de sickroom, de eetzaal en de slaaphal. Helaas zijn we vandaag terug gegaan naar de winkel omdat het geen roestvrijstaal bleek te zijn (hoe stom) en dus zullen we vrijdag op pad gaan om nieuwe aan te schaffen. (Hier hebben we ongeveer 100 euro voor uitgetrokken).
- Een share- auto. Dit is een auto, groter dan een riksja, die voor veel doeleinden gebruikt zal worden en wat een erg nuttige investering is. Helaas kregen we te horen dat de auto's niet meer binnen Chennai gemaakt worden en waarschijnlijk zelfs niet meer in Tamil Nadu. Ze zijn nu bezig om het toch mogelijk te maken dat er een komt, maar de stand van zaken is voor ons niet bekend. We hopen heel erg dat de share auto zal komen, maar we wachten het nu af.. Het is een grote investering, dus als dit niet doorgaat zullen we er goed over na moeten denken wat een goed alternatief kan zijn.
Wordt deze beslissing ons hier te moeilijk en zijn we niet zeker van onze zaken, dan kunnen we het geld eventueel bij de stichting laten (in Nederland) en kunnen we vanuit 't thuisfront nog goed genoeg communiceren over het sponsorgeld. We hopen het niet zo op te lossen, maar als er geen betere oplossing is, dan is het niet anders. We houden jullie hierover op de hoogte.

Verder gaat onze laatste maand al bijna in, wat voor ons heel erg dubbel is. Als we aan het thuisfront denken hebben we verschrikkelijk veel zin om iedereen weer te zien en lekker in het schone, koude Nederland terug te zijn, maar als we aan de jongens denken zouden we elk moment wel kunnen janken omdat het daarnaast heel moeilijk gaat worden om ons leventje hier achter te laten. We zouden graag iedereen uit Nederland hier hebben en iedereen uit India in Europa, zodat iedereen zich bewust kan worden van de verschillen tussen beide en wat hier allemaal zoveel beter of anders zou kunnen. Vaak hebben we het gevoel dat we 50 jaar terug in de tijd zijn (niet dat we toen al leefden, maar toch) en dat India nog veel tijd nodig zal hebben om zich te ontwikkelen tot een modern land als Nederland.
Ons laatste maandje zullen we beginnen met (ja nog een)weekje vakantie. Het leventje hier is hier soms vrij hectisch en we hebben het goed druk, dus een weekje er tussenuit zal ons zeker goed doen. Op 2 januari vertrekken we naar Kerala, Trivandrum, en 10 januari zijn we weer terug bij Anbu Illam om onze laatste drie weken met de kinderen door te brengen. Kerala schijnt heel mooi te zijn, dus we kijken er weer erg naar uit. Bij terugkomst zullen er vast en zeker wat foto's online gezet worden.

We hopen dat jullie allemaal mooie kerstdagen gehad hebben en we willen natuurlijk van de gelegenheid gebruik maken om jullie allemaal een heel gelukkig, goed en mooi 2009 toe te wensen! Voor ons zal ook Oud&Nieuw anders worden dan normaal. Om 20.30 vanavond gaat de stro'en pop in de hens, waarin iedereen zijn of haar slechte eigenschappen, gewoonten, gedragingen van het afgelopen jaar in kan doen en dit dus op deze manier achter zich laten. Een mooie gedachte, vinden we. De jongens zullen rond 11ven naar de kerk vertrekken voor een midnight-mass. Wij hebben al deelgenomen aan de kerstmis om middernacht en aangezien het volledig in Tamil was en het twee uur duurde, was het moeilijk om onze ogen open te houden en hebben we besloten om vanavond lekker thuis te blijven. De jongens worden voordat ze gaan door Steffi (Duitse vrijwilligster) getrakteerd op cooldrinks en snacks en wij zullen zo wat vuurwerk gaan kopen om af te steken. Als ze van huis gaan, verplaatsen wij ons naar het dakterras om wat biertjes te drinken en sterretjes af te steken en samen (of samen met de andere vrijwilligers) het nieuwe jaar in te gaan. Een bijzondere jaarwisseling van een heel mooi afgelopen jaar, naar hopelijk ook een goed en gezond nieuw jaar. We gaan het zien.

We proberen zo nog wat foto's online te zetten, als het internet meewerkt, dus kunnen ook jullie weer eventjes genieten van de lieve koppies van onze jongens.

Een hele fijne jaarwisseling toegewenst en tot in het nieuwe jaar!
Proost!

Liefs,

Yara & Lotte